Ubiory letnie
Kobiety latem ubierały się w westki albo kabaty oraz spódnice, a pod nie zakładały odspodki. W domach poruszały się boso a do pracy w polu w chodziły w klocach. Mężatki zawsze zakładały kabaty a dziewczęta staniki. W polu mężatki przewiązywały spódnice fartuchem a na głowy zakładały lniane chusty. Kobiety w kwiecie wieku zwano grózkami – nosiły się podobnie jak mężatki. W chłody zakładały tzw. watówki – ocieplane halki futrowane.
Zimą panie zakładały koszule i suknie z długimi rękawami, barchanowe wistki. Nogi chroniły strykowane pończochy i kloce. W pracy nosiły samodziałowe pasiaste fartuchy. Głowy chroniły czarnymi wełnianymi chustami a ręce wełniane rękawiczki. Nosiły też białe nie zdobione czepki, a na nie czerwone, zielone, niebieskie zawiązywane od tyłu chustki. Mazurki nosiły czarne buciki sznurowane do połowy łydki.

Panowie ubierali się w białe, lniane koszule i długie, obcisłe, lniane spodnie (zwane portkami lub buksami). W chłody dodatkowo nakładali czerwone, brunatne lub niebieskie kamizelki tzw. westy a na nie niebieskie albo granatowe marynarki tzw. żakiety lub jaką. Na nogi wkładali skórzańce, klumpy, korki – długie buty. Panowie głowy chronili szarymi filcowymi lub słomianymi kapeluszami. Na ubiór roboczy składały się: lniane koszule, kalesony z flaneli (powłóczki), czarny półkoszulek, westki, flanelowe spodnie. W pracach przydomowych obuwano drewniaki albo klumpy. Na nogi zakładano wełniane pończochy a na głowy baranie czapki.

Narodzone dzieci ubierano we flanelowe koszulki. Do uroczystości chrztu dzieci ubierano w pieluszki i jaczki, na głowę zakładano myckę.


Dawny strój ludowy kobiet